wiosna

Prawie dwa lata tkwiłam w marazmie (a może dłużej?). 

Brakowało mi odwagi i sił, by podjąć jakiekolwiek działanie.

Uciekłam na chwilę do Warszawy, by zacząć znowu żyć, by udowodnić sobie, że potrafię. Sama. 

Nie zostałam tam na długo, ale gdyby nie Warszawa, nie poleciałabym w grudniu do Glasgow. 

I nie byłoby tego, co teraz jest. A wreszcie jest dobrze.

Jeszcze cztery miesiące temu patrzyłam w dal. Teraz ją widzę.